KIYISIZ

“Metro”

Başım. Karanlık. Ağrı. Doğrulmaya çalışıyorum. Az ötemde yatıyor. Ağzından kan sızıyor. Kalbini dinliyorum. Ölmüş. Tutkularım da, şiddetle, kanla bastırıldı. Neyin karşılığı bu, bir soygun olmadığına göre? Şiddetin gerekçesi daha dayanılır kılar mı varlığını? Sonuçlarını?..

Başka birinin hesabı olmalı; şiddeti sahiplenemeyen, ama uygulanmasını isteyen birinin… O tren kazasının sorumlusu da bu çete miydi? Yarım bıraktıklarını söyledikleri şey…

Metro planına baktım. Gitmek istediğim yere sadece bir istasyon uzaklıktayım. Yürüyebilirim, yürümek istemiyorum. Başta seçtiğim biçimde tamamlamak istiyorum yolculuğumu. Sürünerek platforma gidiyorum. Tek istediğim, bir trenin gelip hemen gideceğim yere ulaştırması beni. Çok yakınındayım, ama kendim gitmeye cesaretim yok.

Benden başka yolcu yok. Uyuyan, içen, konuşan evsizler var yalnızca. Dışarısı, içerisi onlar için. İmrendim güçlülüklerine. Gelebilecek hiçbir şiddeti umursamıyorlar. Umut kaldırıldı mı yaşamdan, korunma içgüdüsü yersizleşiveriyor.

Tren geliyor. Rayların üzerinde kayıyorum. Vagonda da yolcu yok benden başka. Olması gerektiği gibi, yalnız tamamlıyorum yolculuğumu. İnmek zorunda olduğum tek durak bu. Daha ötesi yok çünkü. Burada seçim yok, özgürlük de…

Tren yavaşlıyor, duruyor. Anons yapılıyor:

“La Mort, terminus!”

Kapıyı açmaya bile cesaretim yok. Kırmızı çizgili torbası elinde, Saint Lazare’dan tanıdığım evsiz gelip çıkarıyor beni dışarı.

“Geleceğini biliyordum,” diyor. “Ben hep buradaydım çünkü.”