Taş Hücre

“Zamanın,” dedi Yorgo, “bu kadar hızlı mı geçmesi gerekirdi? Psilikatzidiko’mu daha dün açmış gibiyim. Oysa yarın tam otuz iki yıl olacak. Bu kadar zamandır adadan uzak kalmışım demek ki.

“Adadayken şarap yapardık. Kırmızı, ekşimsi, içimi kolay bir şarap; dedemden pedere, pederden bana kalan bir makineyle.

“Adada yapar, adada satardık. Orada olan her şey, orada tüketilir. Bazı muhterisler adaya gelip, yanlarında on-on beş şişeyle dönmek isterlerdi, biz yabancılara iki şişeden fazla vermezdik. Adalılar da içeceği kadar alırdı zaten.

“Bazen para bile kullanmazdık. Mesela ben Marika’nın kocasına şarap verirdim, o bana zeytinyağı.”

“Otuz iki yıl önce o günlerde…”

“Bırak o günleri şimdi, hatırlamıyorum bile. Benim bildiğim, doğduğumdan –tevellüt on dokuz– altmış beşe kadar olanı. Sonra başka bir memlekete gittik işte, o dükkânı açtık. Otuz iki yıl geçti.”

“Unutmayı mı tercih ediyorsun?”

“Hatırlamak ya da unutmak tercih edilmez ki! Altmış beşe kadarı bir hayattı, sonraki de bir başkası…”

“Hayatını değiştirmeyi de sen seçmedin, hafızanda neyin, nelerin kalacağını seçmediğin gibi.”

“Şarap, diyordum. Hiçbir yerinkine benzemezdi. Tek ben değildim tabii, başka şarap imalatçıları da vardı. Bağdan üzüm alır, getirir, makineye koyardık. Döndükçe üzümler bir yana, çekirdekler öte yana düşerdi. Sonra üzümleri ezip şırasını çıkartır, büyük fıçılar içinde mayalanmaya bırakırdık. Biz kırmızı şarap yapardık, onun için çekirdekler ve kabuklar da mayalanmaya bırakılırdı.

“Silindirin kendi ekseninde yaptığı her devir, zamanın içindeki bir andı benim için. Devir tamamlanmadıkça, ‘an’ da yarım kalmış gibi gelirdi.”